Çizgi filmlerden ne zaman vazgeçtiğimi düşünüyorum. Tam olarak ne zamandan beri büyüdüm? Gecenin gözlerini üzerimden çektiği andayım. O an’ı aklıma getiriyorum, o dünyanın uçurumundan düşmek üzere olduğum anı. Düşmekten son anda kurtulduğum anı!
Açıp telefon rehberime bakıyorum. Zor bir zaman. Zor zamanlarda insanlar birilerini arar, derdini anlatır diye hatırlıyorum. Benim de arayabileceğim biri olmalı. Yüzlerce kişi içinden, birkaç kişi olmalı?
Hepsini tanıyorum. Hepsiyle yaşanmışlıklarımız var. Çoğunun tüm dertlerinde yanındaydım. Öyleyse neden gitmiyor elim arama tuşuna? Neden tereddütteyim diyorum. Bırakıyorum telefonu. Ve işte o an, yalnız olduğumu fark ediyorum.
Tek başıma mücadele etmem gerektiğini.
Aynısı defalarca bana da oldu.. Belki binlerce arkadaş ama yine de yalnızlık hissi yine de yalnızlık.. Önemseme o hissi, şayet önemsersen daha çok üstüne gelir. Zaman zaman insanlardan uzaklaşmak kendinle yakınlaşmanı sağlar. Bence bunun tadını çıkar..
YanıtlaSilHe buarada bana da kahveye beklerim ;}
/smile!